Psychologowie twierdzą, że dzieci są agresywne , ponieważ nikt ich nie nauczył , jak radzić sobie ze złością. Dziecko nie poradzi sobie samo z tłumieniem agresywnych odruchów. Tego musimy je nauczyć.

Agresja u malucha nie ma na celu skrzywdzenia kogoś. Należy odwrócić uwagę dziecka i spokojnie  pouczyć, że uderzenie jest dla małej ofiary bolesne. Nieco starsze dzieci też bywają napastliwe w stosunku do rówieśników. Umiejętności społeczne 3, 4 latków są bowiem wciąż niewielkie. Obrona zabawek czy chęć posiadania przedmiotu, który ma kolega, jest trudnym do opanowania odruchem.

Niektóre przedszkolaki atakują tylko po to, by sprawić komuś ból. Są nieufne, wrogo nastawione do innych, usiłują dominować w każdej sytuacji. Powodów może być wiele:

• wychowanie zbyt rygorystyczne lub zbyt pobłażliwe
• wymagania przerastające możliwości dziecka
• zazdrość o młodszego brata lub siostrę
• problemy rodzinne
• błędy w diecie(zwłaszcza nadmiar cukru), nieregularny tryb życia, przemęczenie

Związek między rodzicami a dziećmi, oparty na szacunku, miłości i zaufaniu, to najlepszy sposób na agresywność malca. Już z dwulatkiem możemy rozmawiać, kiedy nie podoba nam się jego zachowanie. Pozwólmy odczuć, że rozumiemy jego gniew, zazdrość lub rozczarowanie. Stwarzajmy okazje do rozładowania energii- niech dziecko się wykrzyczy w lesie, pohałasuje w domu, posiłuje się z tatą.

Wiele programów jest lekcją agresji. Oglądanie przemocy  wzmaga agresywne zachowania dzieci. Staranny dobór programów jest równie ważny jak to, by dzieci nie oglądały ich same.

 

Wg M. Żebrowskiej ,,Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży’’

Wiek przedszkolny –rozwój uczuciowy i społeczny

,,Dziecko nie umie maskować i tłumić swych przeżyć uczuciowych. Odzwierciedlają się one natychmiast w jego zachowaniu, uzewnętrzniają się w ruchach i gestach, w okrzykach i w słowach. Wiele czynności małego dziecka ma charakter ekspresyjny-służą one do wyrażania emocji, których podłożem są z kolei określone potrzeby.

We wczesnej i średniej fazie przedszkolnej mniej więcej do 6rż, uczucia dzieci cechuje afektywność i impulsywność. Emocje silne i gwałtowne , choć krótkotrwałe, łatwo u dziecka powstają i wybuchają na zewnątrz. Dziecko wyraża swą radość głośnym śmiechem, gdy wpada w złość-krzyczy i tupie nogami, nie tai awersji do różnych obiektów np. potraw. Reaguje afektywnie nawet na niewspółmiernie słabe bodźce, np. z byle powodu płacze lub obraża się.. Jest również zmienne w swych uczuciach i nastrojach, jego emocje szybko wytwarzają się  , lecz także szybko gasną. Lub przekształcają się w inne niekiedy krańcowo odmienne uczucia. Dziecko niemal w jednej chwili potrafi przejść od śmiechu do łez. Bywa pogodne i wesołe, to znów niespokojne i zatroskane. Czasami bawi się samo lub z innymi dziećmi zgodnie przez dłuższy czas, kiedy indziej żąda od dorosłych lub starszego rodzeństwa, żeby się nimi zajmować, grymasi i kaprysi. Tę zmienność i nietrwałość uczuć dziecięcych nazywamy labilnością uczuciową. W powiązaniu ze znaczną pobudliwością emocji, jak również z łatwością ekspresji stanów uczuciowych, sprawia to, że dzieci w wieku przedszkolnym nie są jeszcze emocjonalnie dojrzałe i zrównoważone.

Dzieci w wieku przedszkolnym wyrażają w rozmaity sposób swoją złość, bądź to impulsywnie, kierując ją bezpośrednio na określony obiekt bądź też w sposób hamowany – dziecko ukrywa wówczas i powściąga swój gniew(Hurlock).

E. Franus wyróżnia trzy formy wyrażania złości przez dzieci, biorąc pod uwagą stopień nasilenia tego afektu:

1. formy łagodne : gniewne krzywienie się, dąsanie, boczenie się, bierny opór, sprzeciw
2. formy demonstracji i prowokacji: głośny krzyk, wymachiwanie rękami, kopanie nogami, rzucanie się na ziemię, przezywanie
3. formy ostre i burzliwe – atakowanie, wymierzanie ciosów, niszczenie przedmiotów

Dzieci w wieku przedszkolnym potrafią już częściowo opanować swoje tendencje agresywne, jakkolwiek zdarzają się u nich jeszcze dość często wybuchy złości i napady złego humoru; reakcje te trwają na ogół krótko, najwyżej kilka minut, ale przeważnie są gwałtowne i przybierają formę ataku czynnego.

Wybuchy gniewu u małego dziecka bywają naturalną formą wyładowania napięcia i energii.

We wczesnej fazie przedszkolnej należy uczyć dziecko powściągania reakcji agresywnych, organizując jednocześnie jego tryb życia i dopływ bodźców w taki sposób, by unikać nadmiernego pobudzenia układu nerwowego.              

Psychologowie twierdzą, że dzieci są agresywne , ponieważ nikt ich nie nauczył , jak radzić sobie ze złością. Dziecko nie poradzi sobie samo z tłumieniem agresywnych odruchów. Tego musimy je nauczyć.

Agresja u malucha nie ma na celu skrzywdzenia kogoś. Należy odwrócić uwagę dziecka i spokojnie  pouczyć, że uderzenie jest dla małej ofiary bolesne. Nieco starsze dzieci też bywają napastliwe w stosunku do rówieśników. Umiejętności społeczne 3, 4 latków są bowiem wciąż niewielkie. Obrona zabawek czy chęć posiadania przedmiotu, który ma kolega, jest trudnym do opanowania odruchem.

Niektóre przedszkolaki atakują tylko po to, by sprawić komuś ból. Są nieufne, wrogo nastawione do innych, usiłują dominować w każdej sytuacji. Powodów może być wiele:

• wychowanie zbyt rygorystyczne lub zbyt pobłażliwe
• wymagania przerastające możliwości dziecka
• zazdrość o młodszego brata lub siostrę
• problemy rodzinne
• błędy w diecie(zwłaszcza nadmiar cukru), nieregularny tryb życia, przemęczenie

Związek między rodzicami a dziećmi, oparty na szacunku, miłości i zaufaniu, to najlepszy sposób na agresywność malca. Już z dwulatkiem możemy rozmawiać, kiedy nie podoba nam się jego zachowanie. Pozwólmy odczuć, że rozumiemy jego gniew, zazdrość lub rozczarowanie. Stwarzajmy okazje do rozładowania energii- niech dziecko się wykrzyczy w lesie, pohałasuje w domu, posiłuje się z tatą.

Wiele programów jest lekcją agresji. Oglądanie przemocy  wzmaga agresywne zachowania dzieci. Staranny dobór programów jest równie ważny jak to, by dzieci nie oglądały ich same.

 

Wg M. Żebrowskiej ,,Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży’’

Wiek przedszkolny –rozwój uczuciowy i społeczny

,,Dziecko nie umie maskować i tłumić swych przeżyć uczuciowych. Odzwierciedlają się one natychmiast w jego zachowaniu, uzewnętrzniają się w ruchach i gestach, w okrzykach i w słowach. Wiele czynności małego dziecka ma charakter ekspresyjny-służą one do wyrażania emocji, których podłożem są z kolei określone potrzeby.

We wczesnej i średniej fazie przedszkolnej mniej więcej do 6rż, uczucia dzieci cechuje afektywność i impulsywność. Emocje silne i gwałtowne , choć krótkotrwałe, łatwo u dziecka powstają i wybuchają na zewnątrz. Dziecko wyraża swą radość głośnym śmiechem, gdy wpada w złość-krzyczy i tupie nogami, nie tai awersji do różnych obiektów np. potraw. Reaguje afektywnie nawet na niewspółmiernie słabe bodźce, np. z byle powodu płacze lub obraża się.. Jest również zmienne w swych uczuciach i nastrojach, jego emocje szybko wytwarzają się  , lecz także szybko gasną. Lub przekształcają się w inne niekiedy krańcowo odmienne uczucia. Dziecko niemal w jednej chwili potrafi przejść od śmiechu do łez. Bywa pogodne i wesołe, to znów niespokojne i zatroskane. Czasami bawi się samo lub z innymi dziećmi zgodnie przez dłuższy czas, kiedy indziej żąda od dorosłych lub starszego rodzeństwa, żeby się nimi zajmować, grymasi i kaprysi. Tę zmienność i nietrwałość uczuć dziecięcych nazywamy labilnością uczuciową. W powiązaniu ze znaczną pobudliwością emocji, jak również z łatwością ekspresji stanów uczuciowych, sprawia to, że dzieci w wieku przedszkolnym nie są jeszcze emocjonalnie dojrzałe i zrównoważone.

Dzieci w wieku przedszkolnym wyrażają w rozmaity sposób swoją złość, bądź to impulsywnie, kierując ją bezpośrednio na określony obiekt bądź też w sposób hamowany – dziecko ukrywa wówczas i powściąga swój gniew(Hurlock).

E. Franus wyróżnia trzy formy wyrażania złości przez dzieci, biorąc pod uwagą stopień nasilenia tego afektu:

1. formy łagodne : gniewne krzywienie się, dąsanie, boczenie się, bierny opór, sprzeciw
2. formy demonstracji i prowokacji: głośny krzyk, wymachiwanie rękami, kopanie nogami, rzucanie się na ziemię, przezywanie
3. formy ostre i burzliwe – atakowanie, wymierzanie ciosów, niszczenie przedmiotów

Dzieci w wieku przedszkolnym potrafią już częściowo opanować swoje tendencje agresywne, jakkolwiek zdarzają się u nich jeszcze dość często wybuchy złości i napady złego humoru; reakcje te trwają na ogół krótko, najwyżej kilka minut, ale przeważnie są gwałtowne i przybierają formę ataku czynnego.

Wybuchy gniewu u małego dziecka bywają naturalną formą wyładowania napięcia i energii.

We wczesnej fazie przedszkolnej należy uczyć dziecko powściągania reakcji agresywnych, organizując jednocześnie jego tryb życia i dopływ bodźców w taki sposób, by unikać nadmiernego pobudzenia układu nerwowego.